یاسر مرادی، خبرنگار ایرنا كه مصاحبه اخیر با كردان را انجام داده بود، در یادداشتی با عنوان"كردان و عذاب وجدانی كه برای برخی سیاسیون و رسانه‌ها باقی ماند" از برخی سیاسیون انتقاد كرد.
كردان در آن مصاحبه به بسیاری از شخصیتهای كشور ازجمله موسوی و بهزاد نبوی تاخته بود و گفته بود:خاتمی در براندازی دوراول باخت و الان براندازی دور دوم را تمرین می كند.
اما خبرنگار ایرنا نوشت:دوستان رسانه‌ای بدانید كه بیماری كردان درحدی نبود كه به این زودی وی را از پا درآورد اما پس از جلسه استیضاح، روند پیشرفت بیماری وی شدیدا سرعت گرفت. چرا كه كردان پس از 30 سال خدمت در این كشور دلیلی برای زنده ماندن خود نمی‌دید.
در گزارش ایرنا آمده است:
روز گذشته خبری كه این روزها احتمال شنیدن آن دور از ذهن نبود، بالاخره منتشر شد: "علی كردان دار فانی را وداع گفت".
موضوعی كه ذهن نگارنده را به خود مشغول كرد، این بود كه رسانه‌ها و جرایدی كه در این مدت بی‌رحمانه كردان را مورد هجمه قرار داده بودند و یا به عبارت بهتر روند مرگ جسمی وی را تسریع بخشیدند، چگونه با این خبر مواجهه خواهند كرد.
واقعیت این است كه مرگ روحی كردان ماه‌ها قبل رخ داده بود و آنچه در این مدت شاهد آن بودیم، تنها مرگ جسمی وی بود كه روندی شتابان به خود گرفت.
نكته جالبی كه از كنكاش فوق حاصل شد چیزی نبود جز آنچه گمان آن می رفت و آن این كه "ما ایرانی‌ها مرده پرستیم". تحقیقا تمامی رسانه‌های الكترونیك و جراید امروز صبح با نحوه پرداخت خود به خبر فوت كردان به نوعی ضمن نشان دادن شوك خود از این اتفاق، سعی در تصحیح افكار عمومی در این زمینه داشتند.
این مساله در كامنت‌هایی كه در سایت‌های پربیننده خبری گذاشته می‌شود، با سهولت بیشتری قابل مشاهده بود.
آری همكاران رسانه‌ای ما و سیاسیون در آزمون برخورد با مساله كردان باختند. نگارنده این یادداشت به هیچ وجه قصد تبرئه و حمایت از مرحوم كردان و اقدام وی را ندارد و در زمان وزارت وی نیز انتقادات جدی را متوجه ایشان می‌دانست اما آنچه مسلم است اینكه اشتباه كردان نهایتا در حد تلاش برای كسب مدركی بود كه مقدمات آن را نگذرانده بود و شاید استحقاق آن را نداشت كه خود نیز به این مساله اذعان و طی نامه‌ای رسمی به مجلس از آن عذرخواهی كرد ولی ما رسانه‌ها به كمك خوراكی كه سیاسیون برای ما فراهم ‌كردند، چه بر سر این فرد آوردیم. ما نه تنها مرزهای اخلاقی را یكی پس از دیگری در این ماجرا دریدیم بلكه با شخصی و حتی خانوادگی كردن این مساله كاری‌كردیم كه كردان در آخرین سخنان دفاعیه خود در مجلس به خوبی از آن پرده برداشت و درخصوص آزار و اذیتی كه به خانواده وی روا داشته شده، از سیاسیون و رسانه‌ها گله كرد.
عبارت "سیاست پدر و مادر نمی‌شناسد" در عالم سیاست بسیار مصطلح است اما در كشور ما كه معتقد به مردم سالاری دینی و حكومت اسلامی هستیم، نباید اینچنین باشد كه به خاطر بازی‌های سیاسی و به بهانه اشتباه شخصی چهره‌ای كه 30 سال مخلصانه به نظام خدمت كرده، همه چیز وی را زیر سوال ببریم و او را از زندگی ساقط كنیم.
قطعا این حق قانونی مجلس بود كه رای اعتماد خود به كردان را پس بگیرد اما مسائلی كه درباره زندگی شخصی وی در مطبوعات و جراید و فضای سیاسی كشور مطرح شد چه وجوبی داشت كه مطرح شوند؛ امری كه متاسفانه پس از بركناری كردان از وزارت كشور نیز ادامه یافت و تا این اواخر نیز شاهد آن بودیم. اخباری كه نشان می‌داد مخالفت‌ها با كردان نه به خاطر بركناری وی از وزارت كشور بلكه به دلیل مشكلات شخصی با وی بود.
آری دوستان رسانه‌ای بدانید كه بیماری كردان درحدی نبود كه به این زودی وی را از پا درآورد اما پس از جلسه استیضاح، روند پیشرفت بیماری وی شدیدا سرعت گرفت. چرا كه كردان پس از 30 سال خدمت در این كشور دلیلی برای زنده ماندن خود نمی‌دید.
این مرقومه را با خاطره‌ای از آن مرحوم كه در آخرین روزهای زندگی وی رخ داد، به پایان می‌برم. چندهفته پیش روز جمعه از دفتر ایشان با بنده برای انجام مصاحبه تماس گرفتند و بنده هم این موضوع را منوط به بررسی‌های اولیه كردم اما دفتر ایشان بر انجام هر چه سریعتر این مصاحبه تاكید داشت.
سرانجام این مصاحبه روز یكشنبه 10 آبان طی سه ساعت و نیم انجام و با عنوان "آنهایی كه با انقلاب بودند، آنهایی كه با انقلاب ماندند"، منتشر شد كه حرف‌های ناگفته كردان از خیلی از مسایل سیاسی 30 ساله كشور و به اعتقاد بنده وصیت نامه سیاسی وی بود.
زمانی كه مصاحبه منتشر شد و خواستیم به ایشان اطلاع دهیم مطلع شدیم كه در بیمارستان بستری شده و حال وی وخیم است .گویی این مسایل قبل از مرگ بر سینه كردان سنگینی می‌كرد و می‌خواست سخنانش را با خود به دیار باقی نبرد.
حال ما رسانه‌ها و سیاسیون ماندیم و عذاب وجدانی كه برایمان باقی ماند، و باید دید كه آیا از این ماجرا درس می‌گیریم یا این كه كردان‌های دیگری خواهیم ساخت و...